Living proof
Wat als natuurlijk zwanger worden niet vanzelfsprekend is? Al snel word je dan naar het ziekenhuis gestuurd en zit je opeens midden in de mallenmolen. Mijn man en ik zijn het bewijs dat er nog meer alternatieven zijn dan het ziekenhuis. Ook al wordt verteld dat zwanger worden niet zal lukken zonder een behandeling in het ziekenhuis, dan nog zijn er mogelijkheden. Ik geef toe: het was niet altijd gemakkelijk en soms had ik er ook even geen vertrouwen meer in. Maar we hielden vol en bleven hoop houden!
Daarom deel ik graag ons verhaal, voor degene die ook de wens hebben om zwanger te worden maar het om de één of andere reden niet lukt.
Ik wil niet zeggen omdat het bij ons wel op de natuurlijke manier is gelukt, dat het bij iedereen op deze manier zal lukken. Maar ik hoop jullie hier wel mee hoop, inspiratie en vertrouwen te geven dat het niet zo zwart-wit is als je misschien denkt dat het is. En dat er meer wegen naar Rome leiden dan enkel het reguliere medische traject!
Wanneer ben je klaar voor kinderen?
Mijn man (Rafael) en ik waren al een paar jaar gelukkig getrouwd. Ik was nog niet zo met kinderen bezig. Het hoefde van mij nog niet zo. Ik wilde graag eerst nog heel veel genieten met z’n tweetjes! Lekker reizen, festivalletjes bezoeken, samen uiteten gaan en dat soort dingen. Mijn man zou wel al een kindje willen. Hij is acht jaar ouder, en begreep mij dus ook dat ik er nog niet zo mee bezig was. Hij was zo lief en geduldig om te wachten tot ik er wel klaar voor zou zijn.
Maar wanneer ben je er nu klaar voor om zo’n grote stap te nemen? Ik wist het niet. Voel je dat dan? En hoe voel je zoiets?
Verontrustende cellen
Al een hele tijd had ik last van vreemde pijn, rechtsonder bij mijn buik, richting mijn lies. Ik was hiervoor al een paar keer naar de huisarts gegaan. Om het zekere voor het onzekere te nemen, kreeg ik een uitstrijkje. De assistente had me gebeld voor de uitslag. Omdat ik aan het werk was had ik mijn telefoon niet gehoord. Ze had de voicemail ingesproken met het bericht dat er verontrustende cellen waren gevonden! Ik schrok me kapot! Verontrustende cellen? Wat wil dat zeggen? Had ik kanker? Baarmoederhalskanker? De engste scenario’s speelde door mijn hoofd. Ik kon de huisarts niet meer terugbellen, want toen ik mijn voicemail afluisterde was het al 18.30 uur.
De volgende morgen…
Na een slapeloze nacht hing ik de volgende dag zodra het kon meteen aan de telefoon met de huisarts. De assistente vertelde opnieuw dat er inderdaad afwijkende cellen waren gevonden. Afwijkend klonk voor mij al iets beter dan verontrustend.. Verder zou de dokter het met mij bespreken. De dokter kon me pas in de middag terugbellen. Pff, dan moest ik dus nog een paar uur wachten! Nog zo lang…
Omdat ik alleen thuis was ging ik naar mijn moeder toe om mijn gedachten wat te kunnen verzetten. Zij kon me hopelijk wat geruststellen of anders troosten. Mijn moeder paste die dag op mijn nichtjes, de twee dochtertjes van mijn zus. Dat leek me juist wel fijn, nog meer afleiding. We gingen even naar de speeltuin. Ik weet nog dat ik alleen maar heb kunnen staren naar mijn spelende nichtjes met de gedachten dat ik dat misschien wel nooit meer zelf zou meemaken. Verschrikkelijk die gedachte!
Ik belde mijn man op om te zeggen dat wanneer bleek dat de uitslag goed zou zijn we ervoor zouden gaan! Ik wilde niet meer wachten, ik wilde een kindje! Maar misschien kon dat al wel niet meer..
PAP3b
Die middag belde mijn huisarts op om te vertellen dat ik PAP3b had. Bij PAP3b zijn er meerdere afwijkende cellen te zien en er volgt dan een verder onderzoek bij de gynaecoloog. Ik hoefde me verder geen zorgen te maken zei hij, maar ik moest het wel verder laten en onderzoeken en laten behandelen. Een hele opluchting was dit! Het was dus nog geen kanker! Konden ze me dit niet meteen vertellen? Dan was er een hoop onrust me bespaard gebleven!
Op naar het ziekenhuis
In het ziekenhuis werd ik verder onderzocht en behandeld. Nadat de afwijkende cellen waren weggehaald en onderzocht, was de uitslag goed! Ik hoefde me verder geen zorgen meer te maken. Wel wilden ze me graag over een half jaar terugzien voor controle. In het ziekenhuis dachten ze dat de PAP3b de pijn kon verklaren die ik al een tijd had. Hopelijk was dit nu ook voorbij.
Door deze hectische periode voelde ik dat ik wel echt klaar was voor een kindje! Zeker omdat ik had ingezien dat het niet vanzelfsprekend is! We gingen er dan ook voor! Maar de onrust bleef toch. Ik bleef de pijn houden, rechtsonder bij mijn buik, richting mijn lies. Ook had ik een gevoel dat het niet makkelijk zou gaan lukken, door de PAP3b die ik had gehad.
Maar de pijn in mijn buik bleef
Nogmaals ging ik naar de dokter om dit te bespreken. Hij zei dat we het moesten blijven proberen. Pas wanneer het over een jaar niet is gelukt om zwanger te raken, dan moest ik maar weer terugkomen. Voor de aanhoudende pijn verwees hij me toch maar weer door naar het ziekenhuis. Ik kreeg een inwendige echo, maar ook hier zag het ziekenhuis niets op. Toch maar weer opnieuw naar de huisarts gegaan. Hij verwees me opnieuw door naar het ziekenhuis, maar dan voor een buikecho. In het ziekenhuis kreeg ik een uitgebreide buikecho, maar ook op deze echo was niets te zien. Ik wilde het er maar bij laten. Ik begon bijna aan mezelf te twijfelen. Zat het tussen mijn oren misschien? Maar die twijfel duurde niet lang, want ik wist wat ik voelde.
Het enige wat de huisarts kon doen was me toch maar weer opnieuw te verwijzen naar het ziekenhuis, voor een inwendige echo.
PCOS
In het ziekenhuis onderzocht opnieuw de gynaecoloog me met een inwendige echo. Zij zag wel degelijk iets. Ze vroeg me of ik een kinderwens had. We waren dan nog wel niet zo lang bezig, maar we hadden zeker een kinderwens! Ze pakte de koe meteen bij de hoorns, want zij zei dat ik het kon blijven proberen maar het waarschijnlijk op een natuurlijke manier niet zou gaan lukken. Op de echo was namelijk te zien dat ik PCOS (polycysteus ovarium syndroom) had.
PCOS? Wat is dat nu weer? Bij PCOS heb je vaak teveel mannelijke hormonen. Bij PCOS kan er gedurende langere tijd geen eisprong plaatsvinden, waardoor je een verminderde vruchtbaarheid hebt en niet menstrueert. Daarnaast kunnen overbeharing, acné en overgewicht ook symptomen zijn van PCOS. Mijn menstruatie was inderdaad zeer onregelmatig. Soms menstrueerde ik maanden niet en soms om de twee weken. Last van overbeharing, acne en overgewicht had ik gelukkig niet. Hieraan kon ik dus niet merken dat ik PCOS had.
De gynaecoloog legde het met als volgt uit: ‘Normaal gesproken heeft een vrouw ongeveer tien eitjes per eierstok. Jij hebt er meer dan dertig. Je eitjes zijn continue aan het concurreren met elkaar, waardoor ze elkaar telkens verstoten. Er krijgt dus geen eicel de kans om zich te laten bevruchten’. Omdat vooral mijn rechter eierstok zo onrustig was, dacht ze dat wellicht daar de pijn vandaan zou komen. Maar echt zeker weten deed ze dat niet.
De oplossing: hormonen slikken?
Ik kon meteen starten met de behandeling. De eerste stap was beginnen met Clomid, hormonen die ervoor zorgen dat de eicellen zullen rijpen en mijn eisprong in gang zet. Hormonen slikken? Daar was ik eigenlijk niet zo blij mee. Ik eet en leef namelijk graag zo natuurlijk en gezond mogelijk. Maar ik was blij dat ik nu toch geen jaar hoefde te proberen maar dat er meteen wat aangedaan werd. Ik was me ervan bewust dat ik deze kans moest aangrijpen en dat ik weinig keus had, het was tenslotte ‘mijn schuld’ dat we anders geen kinderen konden krijgen. Rafael had zich namelijk ook moeten laten testen en die was helemaal goedgekeurd.
De Clomid kuur was niet zo lang, het was een kuur van maar een paar dagen. Volgens mijn cyclus moest ik starten met de kuur net in het weekend dat ik met mijn vriendinnen naar Kopenhagen zou gaan. Eén van de bijwerkingen zouden kunnen zijn dat ik me wat neerslachtig zou kunnen voelen. Dat heb ik me in dat weekend ook helaas wel gevoeld. Ik was niet mezelf. Ik was prikkelbaarder, had last van heimwee en was ook niet zo uitbundig, als dat ik normaal wel zou zijn wanneer ik met mijn vriendinnen opstap zou gaan.
Agendaseks
Na de kuur moest ik weer naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. De arts keek of hoe de vorderingen waren. Dit betekende agendaseks. Bah! Iets wat we beide niet echt leuk vonden en ook niet de manier vonden. Maar ja, het hoorde er allemaal bij. Na de Clomidkuur vloeide ik, op de dag dat ik eigenlijk vruchtbaar zou moeten zijn, volgens de arts. De Clomid had dus blijkbaar niet geholpen, want dit zal wel een menstruatie zijn. Maar het vloeien duurde echt weken achter elkaar.
In het ziekenhuis kreeg ik wederom een inwendige echo. De arts kon niet verklaren waar het vloeien vandaag kwam. Hij kon zien dat ik nog midden in mijn cyclus zat en dat het dus geen menstruatie was. Wel zag hij dat de clomidbehandeling niet genoeg had gedaan. Ik moest overgaan op een volgende stap. Maar eerst moest het vloeien stoppen. Hiervoor zou ik Provera moeten slikken. Provera is een medicijn om een normale menstruatie te stimuleren. Nog meer pillen dus.. Na het slikken van Provera zou ik weer clomid moeten slikken. Mocht dat niet helpen, dan zouden we over moeten gaan op thuis zelf dagelijks hormoonspuitjes in mijn buik te zetten. Poeh, het stond me allemaal erg tegen dit bericht. Ik zat eigenlijk helemaal niet te wachten om al deze hormonen te moeten slikken en/of spuiten.
Is natuurlijk zwanger worden nog wel een optie?
Ik vroeg aan de arts wat onze kans op een natuurlijk zwangerschap was, wanneer we niet de hormonen zouden gebruiken, maar nόg gezonder zouden gaan eten en leven. Want ik vertelde dat ik dat al heel erg bewust deed. Maar hij zei ons dat ik zo gezond kon eten als ik wilde, maar natuurlijk zwanger worden zou er echt niet inzitten. Dat was een klap in mijn gezicht! Ik werd erg emotioneel en begon hard te huilen. Ik moest me er dus maar bij neerleggen…
We zouden volgende week met het hele gezin van mijn man naar Marbella gaan. Tijdens deze vakantie wilde ik even niet bezig zijn met het ziekenhuis en hormoonkuren. Ook wilde ik niet dat ik tijdens deze vakantie niet mezelf zou zijn door de hormonen. We hadden na de stress van het ziekenhuis zo de behoefte om even alles los te laten, zonder stress op vakantie gaan en te genieten. We vertelden aan de arts dat we de informatie die hij had verteld even gingen laten bezinken op vakantie en dat ik tijdens de vakantie even (nog) niets ging slikken. Rafael en ik liepen weer naar buiten. Ik wat verslagen, maar Rafael vooral boos. Hij vond dat de arts niet zo kon verkondigen dat we zonder hen niet zwanger konden worden!
Tijd voor ontspanning
In Marbella gingen Rafael en ik op een ochtend heerlijk hardlopen langs de boulevard. Marbella was langzaam aan het ontwaken, het was dus nog heerlijk rustig. Onderweg rustten we even uit op een bankje met uitzicht op de zee. Een goed moment om een goed gesprek te hebben over hoe het nu verder moest. Ik vond het mijn plicht om de behandeling voort te zetten in het ziekenhuis. Het lag tenslotte aan mij dat we niet zwanger konden worden, dus ik moest verder ook niet zeuren en de hormonen maar gewoon slikken. Daar was Rafael het absoluut niet mee eens. Hij zag die hormoonbehandelingen ook helemaal niet zitten. Hij was ervan overtuigd dat er nog wel alternatieven zouden zijn om wel natuurlijk zwanger te worden. Hij stelde voor om deze datum te onthouden, en wanneer het over 1 jaar, op dezelfde datum nog niet was gelukt om natuurlijk zwanger te worden, we nog altijd naar het ziekenhuis konden gaan. Ik was zo opgelucht. Wat vond ik dat fijn om te horen.
Op zoek naar alternatieve geneeswijzen
Thuis gingen we opzoek naar alternatieven geneeswijzen die zouden kunnen helpen bij het natuurlijk zwanger worden. Ik begon met behandelingen bij een osteopaat en bij een ostaratherapeut. Ostaratherapie is een reflexzonetherapie, volgens Chinese geneeswijze. Na al twee behandelingen van de ostaratherapeut waren de bloedingen van 8 weken gestopt. Ik voelde me zoveel fijner bij de behandelingen van de osteopaat en ostara! De druk van het ziekenhuis was weg, en dat vond ik heel fijn. Ik had bij deze geneeswijzen een super goed gevoel! Daardoor zat ik meteen alweer lekkerder in mijn vel.
Bye bye onregelmatige menstruatie
Het “onverklaarbare” vloeien was gestopt, maar ik was nog wel onregelmatig ongesteld. Hier ging ik vrouwenmantelthee voor drinken. Dit bevordert namelijk een normale en regelmatige menstruatie.
Van de ostara kreeg ik het advies om te eten volgens de 5 elementen. Zij voelde dat ik bij mijn onderbuik en onderrug erg koud aan voelde. En deze zones waren essentieel om zwanger te worden. Deze plekken moesten opgewarmd worden door de therapie en door verwarmde voeding. Vooral warme ontbijtje waren erg belangrijk. Warme voeding en dranken, zoals havermoutpap, pannenkoekjes, soepen en gemberthee. Maar ook verwarmde kruiden kon ik toevoegen aan mijn voeding, zoals gember en kaneel.
Ontbijt je fit
Ook rode bietjes en rood fruit, zoals kersen en frambozen waren goed voor de bloedtoevoer en energie (chi), wat mijn lichaam moest aanmaken. Maar het fruit moest ik dan wel bij voorkeur verwarmd eten. Ze gaf me de boekentip Ontbijt je fit (starten met de 5 elementen voeding) van Jutta Koehler. Daarin staan verwarmde en lekkere ontbijtjes volgens de Chinese geneeswijze.
Maca
Daarnaast voegde ik ook regelmatig maca toe aan mijn ontbijtjes. Maca is een wortel dat oorspronkelijk uit Peru komt, en wordt vaak als poeder verkocht. Maca kan helpen bij zwangerschapsproblemen en helpt hormonen te reguleren. Naast mijn voeding aan te passen waren we beide begonnen met het slikken van natuurlijke supplementen; Pre-Pregnant. Deze natuurlijke voedingssupplementen zijn bedoeld voor mannen en vrouwen om de zaad- en eicellen te verzorgen met de juiste voedingsstoffen om zo de kans op een zwangerschap te vergroten.
Ondertussen was mijn cyclus vrij regelmatig geworden. Ik menstrueerde elke 3 weken. Nog niet een cyclus van 28 dagen, maar dat was niet erg. Het was in ieder geval regelmatig en lang genoeg om toch te kunnen ovuleren. Maar om zeker te weten dat ik ovuleerde begon ik met het testen van mijn ovulatie. Uit de ovulatietesten kwam niets uit. Balen, maar ik hield toch vol met testen.
Zou het dan toch…?
In oktober was ik al een paar dagen niet ongesteld. Ik durfde nog niet te hopen, maar ik kocht toch al een zwangerschapstest. De zwangerschapstest was helaas negatief. Ik was teleurgesteld! Ik had het wel verwacht maar er was toch een beetje hoop. Maar ik zag het ook positief. Het zou namelijk natuurlijk ook kunnen dat mijn cyclus van 21 naar 28 dagen ging, een normale menstruatiecyclus.
Maar toen ik na de 28 dagen nog steeds niet ongesteld werd, deed ik toch maar weer een zwangerschapstest. Helaas was deze weer negatief. Nu baalde ik toch wel wat meer. Is mijn cyclus nu dan weer verstoord en onregelmatig aan het worden? Ik was tussendoor wel wat bloed verloren, maar dat was geen echte menstruatie dacht ik, of dan toch wel? Was ik nu weer helemaal terug bij af met mijn onregelmatige cyclus? Tussendoor hadden we nog wel gevreeën, dus wilde ik toch elke keer weer voor de zekerheid testen. Maar helaas waren deze ook weer negatief. Ik moest het maar weer wat meer proberen los te laten.
Negatieve zwangerschapstesten
Eind november ging ik met een vriendin naar de kerstmarkt in Keulen. Tijdens dit jaarlijkse uitje houden we van een lekker gluhweintje! Maar ik wilde zeker zijn dat ik dat weekend ook wel een drankje zou kunnen drinken. Ik deed maar weer een zwangerschapstest. Ook deze was negatief. Dat had ik natuurlijk wel verwacht, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Tijdens de kerstmarkt sprak ik met mijn vriendin over de negatieve zwangerschapstesten maar ook dat ik nog steeds niet menstrueerde. Mijn borsten zijn ook steeds gevoeliger geworden. Als ik niet zwanger was, wat zou het dan kunnen zijn? Mijn vriendin zei: Jij bent echt wel zwanger! Als ik jou was zou ik een test van een ander merk proberen.’ Ik was sowieso al van plan om na het weekend maar weer naar de huisarts te gaan om het uitblijven van mijn menstruatie te bespreken.
Die dinsdagochtend, na het weekend, ging ik naar de huisarts. Het leek hem ook zeer onwaarschijnlijk dat ik zwanger was, omdat ik dit al regelmatig had getest. Maar hij wilde toch voor de zekerheid dat ik bloed liet prikken, om zo nog even te testen op een zwangerschap. De uitslag zou de volgende dag telefonisch krijgen. Morgen pas? Na het bezoek aan de huisarts zou ik meteen doorgaan om te sporten. Maar onderweg ging ik toch nog even snel langs de drogisterij om ook nog maar een test van een ander merk, op aanraden van mijn vriendin, te kopen. Ik was te ongeduldig. Op de sportschool was ik maar alleen in de kleedkamer. Zou ik het hier, nu even snel testen? Het zal toch wel weer negatief zijn, dus ach, waarom ook niet?
Zien is geloven. Toch?
Ik vroeg om een bekertje water in de kantine. Het water gooide ik in de kleedkamer weer weg, en het bekertje gebruikte ik om in te plassen en de test te kunnen doen. Oké, nu was het even wachten op de uitslag.. Een streepje is negatief, een kruisje positief. Een kruisje?? Nee, dat kan nooit! Huh, ben ik dan toch zwanger? Ik kon het niet geloven! Ik reageerde, ik denk uit zelfbescherming, vrij mild en heel ongelovig. Ik maakte er een foto van en belde natuurlijk meteen Rafael. Hij was zo blij. Hij wist meteen dat het echt raak was!
Maar ik was nog niet helemaal overtuigd. En die andere testen dan die ik al had gedaan? Wilden die dan helemaal niets zeggen? Na het telefoontje had ik een vriendin, die ook aan het sporten was, vlug naar de kleedkamer gelokt om haar om advies te vragen. Er zaten 2 testen in een doosje, dus deed ik die andere ook nog maar. Samen keken we vol verwachting naar de test. En ja hoor! Weer een duidelijk kruisje! Nu begon ik het toch steeds meer te geloven, maar ik durfde het nog niet helemaal.
Test nummer 3
’s Avonds, toen Rafael thuis kwam, had hij onderweg nog een test gehaald. Samen deden we opnieuw de test. Ook op deze test kwam toch echt wéér een kruisje te staan! Op dat moment belde de huisarts me op. Hij had de uitslag van het bloed al binnen. Uit de uitslag bleek dat ik zwanger was. YES! Het was dus echt! Nu kon ik er echt niet meer omheen en moest ik het wel geloven!
Ik werd meteen doorverwezen naar het ziekenhuis voor een echo. Na enkele dagen konden we daar al terecht. Op de echo was toch echt duidelijk te zien dat ik zwanger was. Maar het was nog wel heel pril. Nog maar 5 weken zwanger. Oeh, dus het zou ook nog zomaar mis kunnen gaan. Maar daar moesten we maar niet vanuit gaan. Toch durfde ik het nog niet van de daken te schreeuwen. Twee weken daarna kreeg ik weer een echo om te zien of er een hartje zou kloppen, want bij ongeveer 7 weken zou dat te zien moeten zijn. Toen ik het hartje zag kloppen kwam voor mij pas echt het besef dat ik zwanger was. Ik barstte in tranen uit! Wat een wonder!
En het wordt een…
En nu zijn wij al 29 weken in blijde verwachting van een meisje! Eind juli verwachten wij dit wondertje.
Wij zijn zo blij dat we bij ons zelf zijn gebleven en hebben gezocht naar alternatieven om natuurlijk zwanger te worden. Dat we niet verder in het reguliere medische traject zijn gegaan en dat we uiteindelijk toch op een natuurlijke manier zwanger zijn geworden. Mijn lichaam heeft laten zien het toch kan. Ook al was het niet altijd gemakkelijk maar we hebben toch doorgezet, in een manier wat bij ons past!
Blijf bij jezelf, doe wat goed voelt en waar jullie achter staan.
Health is wealth!
Liefs Ilse
Volgen jullie Eat.Pure.Love al op social media? Het lijkt ons leuk om jullie daar ook te zien!
Facebook | Instagram | Twitter | Pinterest | YouTube| Bloglovin’
Hoi Ilse, bedankt voor het delen van jullie verhaal. Ik zit nu midden in een Clomid behandeling (sinds oktober), zo herkenbaar wat je schrijft. Het feit dat het jullie uiteindelijk natuurlijk gelukt is is echt super! Wat een bevrijding, ik kijk ook zo uit naar eindelijk een plusje. Ik kan het me haast niet voorstellen..
Ik ga me zeker eens verdiepen in de alternatieve geneeswijze.
Geniet van je zwangerschap!
Céline
Bedankt voor het delen van je verhaal en tips. Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik ben net begonnen met het behandeltraject met Clomid en je gedachten hierover zijn heel herkenbaar. Ook ik heb veel last van buikpijn en bloedingen. Voor mij een reden om juist wel met de behandeling door te gaan, omdat ik daar zo snel mogelijk vanaf wil. Ondanks dat ik al best wel gezond eet, ben ik nu ook aan het kijken met een orthomoleculaire diëtist hoe ik mijn voeding zo goed mogelijk kan aanpassen. Ik hoop dat het een goede aanvulling is op de behandeling. Geniet van je meisje straks!
Inge
Hoi Ilse,
Super mooi verhaal! Zou je me kunnen laten weten bij welke Osteopaat en Ostaratherapeut je geweest bent?
Gr Denise